Storage Provisioning
فرآیند تخصیص منابع ذخیره سازی به سیستم محاسباتی بر اساس حجم، دسترس پذیری و عملکرد Storage Provisioning نامیده می شود، و به دو روش سنتی (Traditional) و مجازی (Virtual) انجام می شود، که روش مجازی از فن آوری مجازی سازی جهت تأمین ذخیره سازی برای برنامه های کاربردی استفاده می کند.
Traditional Provisioning
در این روش درایوهای ذخیره سازی فیزیکی بصورت logical با هم گروه بندی شده و با هم نوع RAID مورد نیاز را تشکیل می دهند که مجموعه RAID نامیده می شود. تعداد درایوها و نوع RAID ؛ دسترس پذیری، ظرفیت و عملکرد مجموعه RAID را تعیین می کنند. برای بهره گیری از بهترین عملکرد و اطمینان پذیری اکیداً توصیه می شود که مجموعه RAID از درایوهای هم نوع، با سرعت و ظرفیت مشابه ساخته شود. اگر درایوها با ظرفیت های مختلف در مجموعه RAID با هم ترکیب شوند، درایوی با کوچکترین ظرفیت در میان درایوها ظرفیت کلی مجموعه RAID را تشکیل می دهد و ظرفیت باقیمانده درایوهای بزرگتر بدون استفاده باقی می ماند، و در صورت ترکیب درایوهای سرعت بالا و پایین، عملکرد کلی مجموعه RAID بر اساس درایوی با سرعت پایین تر تنظیم می شود.
مجموعه RAID ها معمولا ظرفیت زیادی دارند، زیرا ظرفیت کل درایوها را در مجموعه با هم ترکیب می کنند. با پارتیشن بندی ظرفیت کل، واحد کوچکتری بنام logical unit ایجاد می شود. سپس این واحد بر اساس نیازمندی های ذخیره سازی سیستم محاسباتی به آن اختصاص می یابد. Logical Unit دارای یک شناسه منحصر به فرد است که (LUN (logical unit number نامیده می شود، و در همه درایوهای فیزیکی آن مجموعه RAID توزیع می شود، و سازماندهی و اجزای RAID را از سیستم محاسبه پنهان می کند. برای تفاوت بین LUN های ایجاد شده به روش Traditional Provisioning و Virtual Provisioning ، LUN های ایجاد شده به روش Traditional Provisioning به عنوان LUN Thick شناخته می شوند.
شکل بالا نشان دهنده یک مجموعه RAID متشکل از پنج درایو ذخیره سازی است که به دو LUN به نام های LUN 0 و LUN 1 تقسیم شده اند و سپس برای نیازمندی های ذخیره سازی به دو سیستم های محاسباتی به نام های Compute 1 و Compute 2 اختصاص داده می شود. هنگامی که یک LUN به یک سیستم محاسباتی غیر مجازی تخصیص و پیکربندی می شود، برای شناسایی آن، bus اسکن می شود، سپس این LUN به عنوان درایو ذخیره سازی خام در سیستم عامل نمایش داده می شود، و برای اینکه قابل استفاده باشد، با یک سیستم فایل فرمت می شود و در نهایت سیستم فایل در آن قرار می گیرد.
در محیط سیستم محاسباتی مجازی LUN به hypervisor تخصیص داده می شود و به عنوان یک درایو ذخیره سازی خام شناخته می شود. این درایو با سیستم فایل hypervisor پیکربندی می شود و سپس درایوهای ذخیره سازی مجازی که فایل هایی بر روی سیستم فایل hypervisor هستند بر روی آن ایجاد می شوند. سپس درایوهای ذخیره سازی مجازی به ماشین های مجازی تخصیص داده می شوند و به عنوان درایو ذخیره سازی خام برای آنها ظاهر می شوند. برای اینکه درایو ذخیره سازی مجازی برای ماشین های مجازی قابل استفاده باشد، مراحلی مشابه محیط غیر مجازی باید دنبال شوند. در اینجا، ممکن است فضای LUN به صورت اشتراکی و همزمان توسط چند ماشین مجازی مورد استفاده و دستیابی قرار بگیرد.
ماشین های مجازی می توانند به طور مستقیم به LUN سیستم ذخیره سازی دسترسی داشته باشند، در این روش کل LUN به یک ماشین مجازی تخصیص داده می شود. ذخیره سازی داده ها به این روش زمانی استفاده می شود که برنامه های در حال اجرا بر روی ماشین مجازی حساس به پاسخ زمانی هستند و ممکن است اشتراک گذاری ذخیره سازی با سایر ماشین های مجازی زمان پاسخ آنها را تحت تاثیر قرار دهد. همچنین روش دسترسی مستقیم زمانی که یک ماشین مجازی با یک ماشین فیزیکی کلاستر می شود هم مورد استفاده قرار می گیرد، که در این صورت باید ماشین مجازی و ماشین فیزیکی همزمان به LUN دسترسی داشته باشند.
